Pagsi

Dr. Onofre Pagsanjan graced the commencement exercises at Ateneo de Naga recently. Part of his speech follows:

Noong ika'y musmos pa, tinangnan ng iyong ina nag iyong kamay at winika niya, “Close … open. Close … open.”

Sa paglipad natin sa ating kabataan , close tayo nang close kadalasan. Sunggab nang sunggab sa pakikinabangan. May dahilan. Hungkag na sarili'y dapat munang sidlan. Ngunit mula sa ating pagtatapos, sa ating paglapag sa kalakhan ng buhay, dapat ay open na nang open , bigay na nang bigay, hanggang sa unti-unti nating paglapit sa hukay, unti-unti rin nating naibubukas ang ating mga bisig at kamay, at unti-unti rin tayong natutulad kay Hesus na sa krus nakabayubay, bigay todo, pati buhay.

I have heard or read this part of his speech before. It sounds very Pagsi. I find it corny -- but it is poetic and true.